خاطـره ای بسیار زیبا از …
?شهید دڪتر مصطفے چمران?
یادم مے‌آید مادرم به سختے مریض و در بیمارستان بسترے بود . بہ اصرار مصطفے تا آخرین روز در ڪنار مادرم و در بیمارستان ماندم . او هر روز برای عیادت بہ بیمارستان مے‌آمد . مادرم به مصطفے مے‌گفت : همسرت را بہ خانہ ببر . ولے او قبول نمے‌ڪرد و مےگفت : باید پیش شما بماند و از شما پرستارے ڪند .
بعد از مرخص شدن مادرم از بیمارستان، وقتے مصطفے بہ دنبالم آمد و سوار ماشین شدم تا به خانہ خودمان برویم ، مصطفے دست‌هاے مرا گرفت و بوسید و گریہ ڪرد و گفت : از تو بسیار ممنون هستم ڪہ از مادرت مراقبت ڪردے . با تعجب به او گفتم : ڪسے ڪہ از او مراقبت ڪردم مادر من بود نہ مادر شما … چرا تشڪر مےڪنے ؟!
[[او در جواب گفت : این دست‌ها ڪہ بہ مادر خدمت مے‌ڪنند براے من مقدس است . دستے ڪہ براے مادر خیر نداشتہ باشد ، براے هیچ ڪس خیر ندارد و احسان به پدر و مادر دستور خداوند است .]]
✍ راوے همسر شهیـد

سلام من به مدينه ، به غربت صادق
سلام من به بقيع و به تربت صادق
سلام من به مدينه ، به آستان بقيع
سلام من به بقيع و کبوتران بقيع
سلام من به مزار مطهر صادق
که مثل ماه درخشد به آسمان بقيع
سلام من به تو اي ماه فاطمي بقيع
سلام من به تو اي ياس هاشمي بقيع
زین ماتمى که چشم ملائک ز خون تر است
گویا عزاى صادق آل پیغمبرست

التماس دعا

خیلی وقتا فکر میکنیم

عشق را
باید تو عمل نشون بدیم

ولی
یادمون می ره که

کلمات

همراه با رفتار

معجزه میکنن

امام صادق علیه السلام
تقواى الهى پیشه کنید و امانت را به کسى که شما را امین دانسته است، باز گردانید، زیرا حتّى اگر قاتل امیرالمؤمنین علیه السلام امانتى را به من بسپرد هر آینه آن را به او بر مى گردانم.
اِتَّقُوا اللّه ، وَعَلَیکُم بِأَداءِ المانَةِ إِلى مَنِ ائتَمَنَکُم فَلَو أَنَّ قاتِلَ أَمیرِالمُؤمِنینَ علیه السلام ائتَمَنَنى عَلى أَمانَةٍ لأَدَّیتُها إِلَیهِ؛
امالى صدوق، ص318

مولا:
سرِّ دل عاشق
گداتم از سابق
یاحضرت صادق

ای غربت از تو هویدا شده
شیعه مدیون تو آقا شده

هم قبرِ تو خاکی است و غریب
هم مَسموم هستی و هم بی طبیب

غم شد
نصيب تو هردم
قَدِّ شما شد خَم
ای غریبِ عالم

شد دست تو بسته در کوچه ها
چون دستای جدِّ تو مرتضی

راویِ غم های مادر تویی
چون مادر دلخون و پرپر تویی

سوختی
از سِتَمِ اغیار
از غُصه ی دلدار
از روضه ی مسمار

روضه های کوچه درد توئه
بين سينه آهِ سرد توئه

می سوزی از غربت کربلا
روضه داری بر شَهِ سر جدا

حمله
به خونَت آوردن
حق تو رو خوردن
دل تو آزُردن

گرچه آتیش بر حریمت زدن
از دیوار توُ صحن تو اومدن

اما اموال تو غارت نشد
سهم ناموست اسارت نشد

از چه
بقیع توست ویرون
شیعه شده محزون
میباره باز بارون

باید از غربت در آیی آقا
باید باشه صحن تو چون رضا

باید مثل کربلا تک باشه
نام تو بر سر درش حک باشه

(مشهد
همه ی دنیامه
سحرها رؤیامه
حرم آقامه

ممنونم از اینکه راهم دادی
بین زائرهات پناهم دادی

صحن تو واسم مثه کربلاست
دست تو روی سر عاشقاست

با تو
ذره چو دُر میشه
هر کسی حُر میشه
کاسه ها پُر میشه

هرکَس از چشمات لیاقت گرفت
تو صحنت اذنِ شهادت گرفت

کاشکی که ماهم بشیم روسپید
توی سوریه بشیم ما شهید

سوگند
به جوادت آقا
از تو میخوام تنها
جوازِ کربلا

من که از باب الجواد اومدم
کربلاییْم کُن اگر چه بَدم

شب های جمعه هوایی میشم
ببین روضه کربلایی میشم

باز/ تو مدینه دری آتیش گرفته
باز/ توی کوچه پری آتیش گرفته
باز /بین شعله سری آتیش گرفته

موی محاسن سپید
ولی به خاک افتاد
به یاد مادر خود
گمان کنم جان داد

باز/شعله ی در ،به جان دلبر
باز /یاد اشک و نوای مادر
باز/ یاد کوچه ندای حیدر

شبیه جدّ خود
غریب و بی یاور
به روی لب خواند
روضه ی میخ در

باز/یادش آمد صحنه ی گودال
باز/ کربلا و ناله ی اطفال
باز/ قتلگاه و پیکری بی حال

غریب کوچه ی غم
به لب نوا دارد
گریه و اشک و بکا
به سر جدا دارد

(وای امام صادق)

اللهم_عجل_لولیک_الفرج